Ecce ego heri cum fungis nomine Linnaeano "macrolepiota procera". Quas macrolepiotas in pratis collegi prope finem Albarutheniae (Belorussiae), in vico Niemirów ("Inimicitianum", nomen vero mirum). Ex his cibum facimus frictum eodem fere modo ut Wienerschnitzel (assatura Vindobonensis?), farina ovisque additis. Tales frictos fungos interdum porro aceto condimus - deliciae palato Luculli dignae!
Hic autem canis mea nomine Mania. In mensa fungi sedent nondum cocti - praeter macrolepiotas, "suilli lutei", sive, lingua mea patria, maślaki (fungi butyrei), qui fungus communis plebeiusque putatur (ubique silvis adest). Econtra, macrolepiota fungus nobilis habetur, sed non ab omnibus - ruricolae in nonnullis regionibus, ut ipsi Niemirovienses, eos non colligunt, fortasse timent, fortasse ut rem intangibilem (taboo) tractant.
Esurio!
OdpowiedzUsuń